0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Dua ile yağmur yağsaydı Arabistan çöl olmazdı, deniliyor.
O halde dua niye denir, mademki duanın etkin bir gücü yok, bizler ne diye dua ediyoruz?
Böyle diyen kimse ya pozitivist bir din anlayışına sahiptir ya da Hz. Peygamberden yağmur duası ile ilgili gelen rivayetleri kabul etmemektedir. Müslüman aydınlar ve bilim adamları ya doğrudan veya dolaylı olarak mantıkçı pozitivizmin etkisinde kalmış ve dinin bize aklın sınırlarını aşan, Kur’an’dan ve sahih hadislerden öğrenip iman ettiğimiz konularını modern bilimin yöntemleri ile anlamaya çalışmışlardır. Mantıkçı pozitivizmin elinde bilim salt maddi gözlem ve laboratuvar ortamında deney konusu olan şey olarak tanımlanmıştır. Bu tanıma göre, din ve metafizikle ilgili konular anlamsızdır. Halbuki bilim verilerle hareket eder, doğrulayamadığını değil yanlışlığını ortaya koyduğu şeyleri inkar eder. Biz de bilimcilik bilim olmaktan çıkmış, bir ideolojiye dönüşmüştür. Bu sebeple bilimcilik oynayanlar ön yargılı olarak dinle ilgili doğrulayamadıkları meseleleri reddetmektedirler.
Bilim ve dinin ilgilendiği ortak nokta “varlık”tır. Bilim, varlığa “nasıl?” sorusunu sormalıdır. Örneğin su nasıl meydana geldi?, Anne karnında cenin nasıl oluştu?, ısınan metaller nasıl genişler?, işte bilim bu soruları, tecrübe ile laboratuvar ortamında çözümleme yoluna gider. Örneğin Su iki hidrojen bir oksijenden( H2O), cenin ana rahminde babanın spermiyle annenin yumurtasının aşılanmasından meydana gelmiştir, metaller ısınmadan dolayı uzar cevabını verir. din ise varlığa “niçin?” var olduğu sorusunu sorar. Varlığın başlangıç ve sonu ile ilgilenir, varoluştan amaç nedir? sorusu dinin alanına girer. Çünkü hayatın bir anlamlar dünyası vardır. Mesela İnsan niçin yaratıldı?, Bitkiler, hayvanlar, su, ateş, toprak, güneş, ay, yıldızlar, atmosfer, vs. niçin yaratıldı?, niçin yaratılışta amaçlı bir düzen vardır? işte bu ve benzeri sorulara cevap vermek dinin alanına girer.

20. Yüzyılın başlarında aşırı rasyonalizm ve pozitivizmin etkisinde kalan bazı Müslüman aydınlar, modern uygarlığın beklentileri ile ideolojiyi bağdaştırma yoluna gittiler. Bu biraz da yenilgi psikolojisinin yansımalarından kaynaklanıyordu. İslam’a pozitivizm zaviyesinden yaklaşanlar, melekleri tabiat kuvveti, Cebrail’i peygamberde bulunan vahiy melekesi, şeytanı kötülük metaforu, cini yabani insan, Hz Adem ve Havva kıssasını metaforik bir söylem biçimi, Hz Musa’nın asasını denize vurmasıyla meydana gelen mucizeyi tabiat olayı, olarak yorumlamışlardı. Çünkü mucize olağanüstü bir olaydı. Protestan dindarlık her türlü olağanüstü olaya rasyonal çerçeveden yaklaştığı için mucizeyi reddedecekti. Görüldüğü gibi Protestan bir İslam anlayışı geliştirmek isteyenler vahyi aklileştirelim derken, birçok inanç sorununun doğmasına yol açmışlardı. Yağmur dua ilişkisine olumsuz yaklaşımlarda bu örneklerden hali değildi. Çünkü bu olgusal bir niyet, yağmur duasına çıkmayı tarım çağının dindarlığı olarak görmektedir. Maddi alanda modernleşmenin gelişmesiyle birlikte ona göre tarımda sulama kanalları açılmış ve suni gübreleme gibi rasyonel tedbirler ortaya çıkmıştır. Artık yağmur duasına çıkmaya gerek yoktur. Halbuki bir çiftçinin tarımda modern araç ve gereçleri kullanması, sulama ve gübreleme yeniliklerinden istifade etmesi duaya ihtiyacı hiçbir zaman ortadan kaldırmaz. İslam insanın yararına olan modern araçların üretimine karşı değildir. Herhangi bir müslüman bir şeyin meydana gelmesi için sebeplere sarılır, sonucunu da yüce Allah’a havale eder. İslam’da bunun adına tevekkül denilir. Tedavi olmak için doktorun verdiği ilacı kullanır ama duayı da dilinden düşürmez. Bugün yaşadığımız çağda ultra sanayi döneminden, dijital yeni bir çağa adım atıyoruz. Bütün bu gelişmelere rağmen yeterli yağış alamadığımız için, göl ve barajlarımızın doluluk oranı gittikçe düşüyor, böyle olunca modern tarzda inşa edilen sulama kanalları ve üretilen gübreler de bir işe yaramıyor. Keşke bu pozitivist ve biraz da protestan zihniyetli insanlar hakikatin başka yollarının da olabileceğini bir düşünseler. Bunlara Allah hidayet versin demekten başka yapacağımız bir şey yoktur.
İslami gelenekte yağmur yağdırması için yüce Allah’a dua etmek her zaman vardır. Kur’an-ı Kerim’de Hz Musa’nın kavminin kendisinden su istediğini, bir diğer ayette kavmi için Allah’tan su istediğine, Hz Hud ve Hz Nuh peygamberlerin Yüce Allah’ın yağmur gönderilmesi için kavimlerinin bağışlanmasını dilemelerinde de “istiska” dediğiniz yağmur duasıyla ilgili kelime Kur’an’da geçer. İnsanın her zaman duaya ihtiyacı vardır. Çünkü dua “insanın bütün benliğiyle Allah’a yönelerek maddi ve manevi isteklerini ona arz etmesi” demektir. Dua, zikir ve ibadettir. Bir rivayette Hz Peygamber “dua ibadetin özüdür” buyurmuştur. Bir ayette de, “De ki Duanız olmasa Rabbim size ne diye değer versin?” buyurulmak suretiyle insanın ancak Allah’a olan bu yönelişiyle değer kazanabileceği belirtilmiştir. Yine Kur’an’da ısrarla dua edilmesi vurgulanmış ve şu ayetlerde de dua yapmak teşvik edilmiştir. “Rabbiniz şöyle buyurdu. Bana dua edin size cevap vereyim. Kullarım sana beni sorunca haber ver ki ben Şüphesiz onlara yakınım, bana dua edenin duasını kabul ederim.” Dolayısıyla yağmur duası da pek çok dua çeşitlerinden birisidir. Dua ile yağmur yağsaydı Arabistan çöl olmazdı ifadesi Müslüman birisinin ağzından çıkacak bir söz olmamalıdır.
Sonuç olarak, Hz Peygamber ve Sahabe-i Kiram yağmur duasını uçsuz bucaksız çöllerle kaplı olan Hicaz bölgesinde yapmışlardır. Bugün de yapılmaktadır. Geçmişte ve günümüzde Hac ve umreye gidenler de zaman zaman Mekke ve Medine’ye şiddetli yağmurların yağdığını, hatta az da olsa kar yağdığına tanık olmuşlardır. Bütün bu gerçekler bize şunu gösteriyor. Her şey, objektif ve ön yargısız bir nazarla hakikati görebilen için anlamlıdır. Göremeyen için hiçbir anlam taşımaz. Rabbim hakikati hem maddi hem de manevi gözle görmeyi nasip etsin.